Bu hafta Yerli Malı Haftası… Takvimde küçük bir not gibi duruyor ama hafızamızda kocaman bir pencere açıyor. İnsan ister istemez ilkokul yıllarına gidiyor. İlkokul yıllarını hatırlayan kimler var?
Yerli Malı Haftası geldiğinde okul başka bir havaya bürünürdü. Annelerimizin evde yaptığı kekler, börekler, poğaçalar sabah erkenden çantalara özenle yerleştirilirdi. Elma, mandalina, nar ve çekirdekler. Sıralar birleştirilir, herkes getirdiğini ortaya koyar, paylaşmanın ve birlikte yemenin ne demek olduğunu öğrenirdik. O gün sadece yerli malı değil, emeği, dayanışmayı ve birlikte üretmenin kıymetini de öğrenmiştik. Yerli malının anlam ve önemini fark ederdik ve anlatılırdı.
Peki şimdi ne oldu? Pandemiyle birlikte tüm dünya çok sert bir gerçekle yüzleşti. Gıda güvenliği. Market raflarının bir gecede boşaldığı görüntüler hala hafızalarımızdan gitmiyor. Gelişmiş ülkelerde bile insanların temel gıda ürünleri için birbirleriyle yarıştığını, stokçuluğun nasıl panik yarattığını gördük bu dönemde. Her şeye ulaşacağımızı sandığımız bir çağda biran da ortalık karıştı. O günlerde fark ettik ki mesele sadece para meselesi değil. Üretmiyorsanız, paranız olsa bile satın alacak ürün bulamayabilirsiniz.
Birçoğumuz yıllarca buğdayın bu toprakların simgesi olduğunu bilerek büyüdük. Anadolu, tahıl ambarı olarak bilirdik. Ancak bir sabah uyandık ve dünyanın buğdayının büyük kısmının Ukrayna’dan gittiğini öğrenmiş olduk. Küresel krizler, savaşlar ve salgınlar, tarımda dışa bağımlılığın ne kadar kırılgan bir yapı olduğunu acı şekilde bizlere gösterdi.
Son yıllarda teknolojide yerli ve milli ürünler üretmemiz elbette önemli ve gurur verici. Savunma sanayiinde, yazılımda, sanayide atılan adımlar küçümsenemez. Ancak bir ülkenin gerçek bağımsızlığı yalnızca teknolojide değil, toprağında ve sofrasında başlar. Karnını doyuramayan bir toplum, ne kadar ileri teknoloji üretirse üretsin güvende değildir. Bunun için tarımda üretimi arttırmalı ve çiftçilerimizin yanında olmalıyız. Yerli Malı Haftası bu yüzden sadece nostaljik bir hatırlatma olmamalı.
